Maxxx

Of ik een ene Sarah terug wilde bellen. Van Max. Ik ken geen Max en ik heb ook geen zaak met een ene Max. Ik vond het een vreemd verzoek. En zo aan het einde van de dag had ik het eigenlijk ook wel gehad met de bizarre terugbelverzoeken. Plichtsgetrouw belde ik toch Sarah van Max.
Sarah van Max nam niet op. Dus ik sprak een bericht in dat ik had gebeld, dat ik morgen teruggebeld kon worden, maar dat de naam "Max" geen belletje deed rinkelen bij mij. Sinds de fusie van de stadsdelen krijg ik de meest vreemde telefoontjes, waar ik soms echt helemaal niets mee kan.
Snel werd ik teruggebeld.
Sarah was van het personeelsblad van de gemeente Amsterdam, genaamd Maxxx. Dat kende ik wel, die las ik altijd, zei ik. Nou daar was ze wel blij om. Op de achterkant staat de rubriek Namelijk. Oh, zei ik. Ik vond het nog niet erg interessant en wilde naar huis. Vorige keer ging het over Water. Toen hadden ze meneer Haaijen, mevrouw Visser en de heer Den Oever gevraagd te schrijven wat Water voor hun betekende. Het kwartje viel nog niet bij mij. Maar wat wilt u dan van mij, vroeg ik dan maar, terwijl ik op de klok keek, die doortikte. Tik, tik, tik. Nou, zei ze, dit keer was het thema Digitaal en of ik iets wilde schrijven wat Digitaal voor mij persoonlijk betekent. Ze hadden binnen het Amsterdams personeelsbestand mevrouw MacIntosh, de heer Muis reeds gevonden en ook al gevraagd.
Het kwartje begon te vallen. Mijn naam is niet Usb-Poort zei ik. Geeft niet zei ze. Ik zei, oké dan. Zeventig tot honderd woorden voor het einde van donderdag middag. Een foto van mezelf moet er ook bij. Ik hing op. Dit was wel de allerlaaste reden die ik had kunnen bedenken voor een publicatie in een personeelsmagazine. Ik keek naar boven en vroeg mij af of meneer de Schepper een cursus nederigheid aan het geven was. Toch weer een uitdaging om er een flitsend stuk van te maken. Suggesties zijn welkom, het mag overal over gaan.