"Ik weet nog heel goed dat ik mijn eerste emailadres op het internet aanmaakte, het was voor mij allemaal abakadabra. Op eenzelfde wijze verliep mijn kennismaking met de mobiele telefoon. Ik ben een digi-beet in hart en nieren en heb altijd hulp nodig, het liefst van een wizzkid. Mijn werk is echter wel een stuk efficiënter geworden sinds het digitale tijdperk: nooit meer wachten totdat het faxapparaat verbinding heeft gemaakt om een dagvaarding door te zenden! Ik stuur het nu gewoon per mail in PDF. Stuk sneller toch?"
En nu maar wachten op de eerstvolgende Maxxx!
donderdag 30 september 2010
dinsdag 28 september 2010
Maxxx
Of ik een ene Sarah terug wilde bellen. Van Max. Ik ken geen Max en ik heb ook geen zaak met een ene Max. Ik vond het een vreemd verzoek. En zo aan het einde van de dag had ik het eigenlijk ook wel gehad met de bizarre terugbelverzoeken. Plichtsgetrouw belde ik toch Sarah van Max.
Sarah van Max nam niet op. Dus ik sprak een bericht in dat ik had gebeld, dat ik morgen teruggebeld kon worden, maar dat de naam "Max" geen belletje deed rinkelen bij mij. Sinds de fusie van de stadsdelen krijg ik de meest vreemde telefoontjes, waar ik soms echt helemaal niets mee kan.
Snel werd ik teruggebeld.
Sarah was van het personeelsblad van de gemeente Amsterdam, genaamd Maxxx. Dat kende ik wel, die las ik altijd, zei ik. Nou daar was ze wel blij om. Op de achterkant staat de rubriek Namelijk. Oh, zei ik. Ik vond het nog niet erg interessant en wilde naar huis. Vorige keer ging het over Water. Toen hadden ze meneer Haaijen, mevrouw Visser en de heer Den Oever gevraagd te schrijven wat Water voor hun betekende. Het kwartje viel nog niet bij mij. Maar wat wilt u dan van mij, vroeg ik dan maar, terwijl ik op de klok keek, die doortikte. Tik, tik, tik. Nou, zei ze, dit keer was het thema Digitaal en of ik iets wilde schrijven wat Digitaal voor mij persoonlijk betekent. Ze hadden binnen het Amsterdams personeelsbestand mevrouw MacIntosh, de heer Muis reeds gevonden en ook al gevraagd.
Het kwartje begon te vallen. Mijn naam is niet Usb-Poort zei ik. Geeft niet zei ze. Ik zei, oké dan. Zeventig tot honderd woorden voor het einde van donderdag middag. Een foto van mezelf moet er ook bij. Ik hing op. Dit was wel de allerlaaste reden die ik had kunnen bedenken voor een publicatie in een personeelsmagazine. Ik keek naar boven en vroeg mij af of meneer de Schepper een cursus nederigheid aan het geven was. Toch weer een uitdaging om er een flitsend stuk van te maken. Suggesties zijn welkom, het mag overal over gaan.
Sarah van Max nam niet op. Dus ik sprak een bericht in dat ik had gebeld, dat ik morgen teruggebeld kon worden, maar dat de naam "Max" geen belletje deed rinkelen bij mij. Sinds de fusie van de stadsdelen krijg ik de meest vreemde telefoontjes, waar ik soms echt helemaal niets mee kan.
Snel werd ik teruggebeld.
Sarah was van het personeelsblad van de gemeente Amsterdam, genaamd Maxxx. Dat kende ik wel, die las ik altijd, zei ik. Nou daar was ze wel blij om. Op de achterkant staat de rubriek Namelijk. Oh, zei ik. Ik vond het nog niet erg interessant en wilde naar huis. Vorige keer ging het over Water. Toen hadden ze meneer Haaijen, mevrouw Visser en de heer Den Oever gevraagd te schrijven wat Water voor hun betekende. Het kwartje viel nog niet bij mij. Maar wat wilt u dan van mij, vroeg ik dan maar, terwijl ik op de klok keek, die doortikte. Tik, tik, tik. Nou, zei ze, dit keer was het thema Digitaal en of ik iets wilde schrijven wat Digitaal voor mij persoonlijk betekent. Ze hadden binnen het Amsterdams personeelsbestand mevrouw MacIntosh, de heer Muis reeds gevonden en ook al gevraagd.
Het kwartje begon te vallen. Mijn naam is niet Usb-Poort zei ik. Geeft niet zei ze. Ik zei, oké dan. Zeventig tot honderd woorden voor het einde van donderdag middag. Een foto van mezelf moet er ook bij. Ik hing op. Dit was wel de allerlaaste reden die ik had kunnen bedenken voor een publicatie in een personeelsmagazine. Ik keek naar boven en vroeg mij af of meneer de Schepper een cursus nederigheid aan het geven was. Toch weer een uitdaging om er een flitsend stuk van te maken. Suggesties zijn welkom, het mag overal over gaan.
zondag 26 september 2010
Nacht in Amsterdam
Stil op de Dam.
De purperen lucht
vlucht in de schaduw van de nacht.
Vanaf balkon een liefdesblik
op ondergaande zon.
De stad ligt moe ineen,
’t geluid verstomt.
Nog even spiegelt men zich voor de nacht,
buigt knieën, legt een oortje af.
De stad ligt in de nacht gebed,
de stilte zoekt zijn levensweg.
Natuurlijk vloeit de gracht.
In rosse buurt schuiven schaduwen
nog even naar een laatste kreun;
het beeld op zwart.
Morgen weer licht en leven.
De purperen lucht
vlucht in de schaduw van de nacht.
Vanaf balkon een liefdesblik
op ondergaande zon.
De stad ligt moe ineen,
’t geluid verstomt.
Nog even spiegelt men zich voor de nacht,
buigt knieën, legt een oortje af.
De stad ligt in de nacht gebed,
de stilte zoekt zijn levensweg.
Natuurlijk vloeit de gracht.
In rosse buurt schuiven schaduwen
nog even naar een laatste kreun;
het beeld op zwart.
Morgen weer licht en leven.
zaterdag 25 september 2010
Gedroogd Vlees
De Zwitserse minister van Financiën moest antwoord geven op een kamervraag over gedroogd vlees. Hij snapte echter niet veel van het door zijn ambtenaar geschreven stuk dat doorspekt was met afkortingen en lange bijzinnen. Gelukkig kon hij er om lachen.
Ganesha
Een collega was naar India geweest en had voor mij een notitieboekje met Ganesha erop meegebracht. In de yogales oefenen we ook wel eens op een liedje dat over Ganesha gaat. Ganesha is de Hindoegoed van Wijsheid, welke barricades op je pad wegneemt en de beschermheilige van Reizigers. Interessante materie. Zo'n Hindoegod steekt toch wel redelijk complex in elkaar.
dinsdag 21 september 2010
zondag 12 september 2010
De God die slechts vier woorden kent
Elk kind kent God
Niet de God van namen
Niet de God van mag niet
Niet de God die rare dingen doet
Maar de God die slechts vier woorden kent
En die steeds maar herhaalt,
steeds zegt:
Kom, dans met mij
Kom, dans met mij
Kom, dans met mij
(Hafiz, Perzische dichter, 14de eeuw)
Niet de God van namen
Niet de God van mag niet
Niet de God die rare dingen doet
Maar de God die slechts vier woorden kent
En die steeds maar herhaalt,
steeds zegt:
Kom, dans met mij
Kom, dans met mij
Kom, dans met mij
(Hafiz, Perzische dichter, 14de eeuw)
donderdag 9 september 2010
Bodypump from hell!
Huppelend als een elfje kwam hij de les binnen. Normaal ging ik nooit naar de les op dit tijdstip. Maar vandaag was ik niet in een goed humeur, het weer vandaag was koud en stom, mensen in de stad werkten niet mee en reden mij van de fiets, en bovendien was ik ook nog eens weer vergeten de door mij bestelde cd bij het postkantoor op te halen en mijn gestoomde jas bij de stomerij. Kortom, baaldag. En wat helpt dan: even met gewichten beuken zonder gezeur aan je hoofd. Hij had een perfect figuur, waarschijnlijk door jarenlange training. Eerst had ik het niet goed door, maar toen draaide hij zich om. Ik zag dat hij perfect geëpileerde wenkbrauwen had en een aan ADHD grenzende blik in zijn ogen en toen wist ik het meteen: deze kerel houdt van andere mannen. Op zich is daar niets mis mee. Althans, tot op het moment dat hij zijn sporttas neergooide, de meest snelle remixes van de meest trendy dj's op maximaal volume aanzette en op hoge toon gilde dat het een Bodypumples from hell zou worden. Hij sloot af met een hoongelach, zoals ik me voor kan stellen deze lach eveneens door Beëlzebub wordt uitgestoten. Iedereen weet dat homosexuele fitnesstrainers de ergste zijn. Zij willen immers dat iedereen er op hun mooiste uit gaat zien en willen resultaat zien. Gemekker over pijntjes wordt niet geaccepteerd, het uiterlijk gaat nu eenmaal voor. Ik wilde alleen maar mijn agressie kwijt.
"Hoi schatje, jou ken ik niet, kom je ook even meedraaien, gezellig hoor. Ik zeg het meteen maar even, ik geef al elf jaar les en als ik vind dat mensen meer gewicht kunnen, dan zeg ik dat gewoon, zonder vraagteken, snap je lieverd?" Weer die akelige lach. Mijn agressie kon vandaag gericht worden. Ik beschouwde het als een kado. Deze kerel was gewend om gehaat te worden, dat zag je meteen. Hij liep in drie passen naar zijn plek, hij zwaaide de stang met enorme gewichten op zijn schouders alsof er piepschuimen blokjes aanhingen en commandeerde: "Beginnen!!!!" De beat ging ongelooflijk snel, volgens mij stond zijn tape op fastforward, zo snel bewoog hij. Hij lachte de deelnemers toe.
"Lekker zwaar, hé," knipoogde hij naar een vrouw van middelbare leeftijd die net voor het eerst was. Ik had medelijden met haar.
"Niet stoppen!!!!! Er wordt pas gestopt als ik zeg dat dat mag, hoor!"
"Volgens mij ben ik in de verkeerde les terechtgekomen en is dit Bootcamp," probeerde ik nog te grappen. Ik keek weer naar de grond, want ondertussen werd het me zwaar genoeg en druipte het zweet van de puntjes van mijn ellebogen recht naar beneden. Ik zag een zwartgrijze schim naderen. Vanuit mijn ooghoek keek ik opzij en zag onder mijn oksel twee geëpileerde wenkbrauwen met daaronder twee ogen die voor de grap scheel waren getrokken. Tevens liet hij zijn tong scheef uit zijn mond hangen. Hij leek wel een Gremlin. Ga weg, dacht ik nog.
"Als je kan praten, terwijl je dit doet, dan betekent dat gewoon dat er nog een kilootje bij opkan, dus dat doe ik dan even voor je, ha ha ha!" Weer dat hysterische gelach en binnen twee secondes hing er aan elke zijde een kilo erbij. Kloink, kloink. Ik gromde van ongenoegen.
"Ja, heel goed, schat, gooi het er maar uit, als een kleine pitbull! WWWraaouoef! En ademenen, ik hoor je niet ademenen, je moet wel ademenen, want anders ga je dood! Ha, ha, ha!" Ter illustratie beet hij op zijn hand en keek hij er heel angstig bij. Hij liep weer verder. Nogmaals hoorde ik de schaterlach. Ik ging door.
"Niet stoppen, mensen, ik zeg het nog maar weer eens een keer! Come on, we geven toch niet op, we zijn er bijna, nog maar zestien keer, ha ha ha!" Zestien keer is heel veel als je acht keer gewend bent. Bij een andere oefening corrigeerde hij mijn houding, waardoor het gewicht tien keer zwaarder leek.
"Oeh ja, meid, zo, oh wat ben ik toch weer lekker gemeen vandaag, maar weet je wat, I love it to be mean!" Hij draaide zich om en huppelde snel weer naar een ander om die het leven zuur te maken. Elf from hell, Elfhell, Hellelf, Burninhellelf, ik probeerde ondertussen de juiste term voor deze kerel te vinden. Eindelijk grondoefeningen. Hij lag al op zijn rug op de grond en spartelde zijn benen heen en weer in de lucht als een pubermeisje die net aan haar beste vriendin haar eerste seksuele ervaring heeft onthuld.
"Beentjes in de lucht mensen! Oh wat vind ik dit leuk, we gaan geen blokjes kweken, maar blokken en dan is het echt over."
Deze kerel is echt niet te geloven, dacht ik bij mezelf. Plotseling schoot ik ongecontroleerd in de lach en was het onmogelijk een spier aan te spannen.
"Ja, ja meid, lach maar, maar het lachen zal je wel vergaan met deze oefening. Hoog, Hoog, hoog!"
Ik probeerde mijn schouders van de grond te krijgen, terwijl ik mijn benen in de lucht hield. Maar wat ik ook deed, ze kwamen simpelweg bijna niet van de grond. Zijn hoofd hing weer boven dat van mij.
"Ach, lukt het niet schatje? Heeft iedereen wel eens, gewoon blijven proberen, dan kom je er over een jaar of tien wel, ha, ha, ha."
Klootzak, dacht ik, jou krijg ik nog wel. Toen was de les afgelopen en ik wist niet dat een einde zo fijn kon zijn. Agressieloos liep ik weer naar buiten, volledig stomgeslagen door de persoonlijkheid van deze fitnesstrainer. Ik wist niet of ik moest lachen of huilen.
"Hoi schatje, jou ken ik niet, kom je ook even meedraaien, gezellig hoor. Ik zeg het meteen maar even, ik geef al elf jaar les en als ik vind dat mensen meer gewicht kunnen, dan zeg ik dat gewoon, zonder vraagteken, snap je lieverd?" Weer die akelige lach. Mijn agressie kon vandaag gericht worden. Ik beschouwde het als een kado. Deze kerel was gewend om gehaat te worden, dat zag je meteen. Hij liep in drie passen naar zijn plek, hij zwaaide de stang met enorme gewichten op zijn schouders alsof er piepschuimen blokjes aanhingen en commandeerde: "Beginnen!!!!" De beat ging ongelooflijk snel, volgens mij stond zijn tape op fastforward, zo snel bewoog hij. Hij lachte de deelnemers toe.
"Lekker zwaar, hé," knipoogde hij naar een vrouw van middelbare leeftijd die net voor het eerst was. Ik had medelijden met haar.
"Niet stoppen!!!!! Er wordt pas gestopt als ik zeg dat dat mag, hoor!"
"Volgens mij ben ik in de verkeerde les terechtgekomen en is dit Bootcamp," probeerde ik nog te grappen. Ik keek weer naar de grond, want ondertussen werd het me zwaar genoeg en druipte het zweet van de puntjes van mijn ellebogen recht naar beneden. Ik zag een zwartgrijze schim naderen. Vanuit mijn ooghoek keek ik opzij en zag onder mijn oksel twee geëpileerde wenkbrauwen met daaronder twee ogen die voor de grap scheel waren getrokken. Tevens liet hij zijn tong scheef uit zijn mond hangen. Hij leek wel een Gremlin. Ga weg, dacht ik nog.
"Als je kan praten, terwijl je dit doet, dan betekent dat gewoon dat er nog een kilootje bij opkan, dus dat doe ik dan even voor je, ha ha ha!" Weer dat hysterische gelach en binnen twee secondes hing er aan elke zijde een kilo erbij. Kloink, kloink. Ik gromde van ongenoegen.
"Ja, heel goed, schat, gooi het er maar uit, als een kleine pitbull! WWWraaouoef! En ademenen, ik hoor je niet ademenen, je moet wel ademenen, want anders ga je dood! Ha, ha, ha!" Ter illustratie beet hij op zijn hand en keek hij er heel angstig bij. Hij liep weer verder. Nogmaals hoorde ik de schaterlach. Ik ging door.
"Niet stoppen, mensen, ik zeg het nog maar weer eens een keer! Come on, we geven toch niet op, we zijn er bijna, nog maar zestien keer, ha ha ha!" Zestien keer is heel veel als je acht keer gewend bent. Bij een andere oefening corrigeerde hij mijn houding, waardoor het gewicht tien keer zwaarder leek.
"Oeh ja, meid, zo, oh wat ben ik toch weer lekker gemeen vandaag, maar weet je wat, I love it to be mean!" Hij draaide zich om en huppelde snel weer naar een ander om die het leven zuur te maken. Elf from hell, Elfhell, Hellelf, Burninhellelf, ik probeerde ondertussen de juiste term voor deze kerel te vinden. Eindelijk grondoefeningen. Hij lag al op zijn rug op de grond en spartelde zijn benen heen en weer in de lucht als een pubermeisje die net aan haar beste vriendin haar eerste seksuele ervaring heeft onthuld.
"Beentjes in de lucht mensen! Oh wat vind ik dit leuk, we gaan geen blokjes kweken, maar blokken en dan is het echt over."
Deze kerel is echt niet te geloven, dacht ik bij mezelf. Plotseling schoot ik ongecontroleerd in de lach en was het onmogelijk een spier aan te spannen.
"Ja, ja meid, lach maar, maar het lachen zal je wel vergaan met deze oefening. Hoog, Hoog, hoog!"
Ik probeerde mijn schouders van de grond te krijgen, terwijl ik mijn benen in de lucht hield. Maar wat ik ook deed, ze kwamen simpelweg bijna niet van de grond. Zijn hoofd hing weer boven dat van mij.
"Ach, lukt het niet schatje? Heeft iedereen wel eens, gewoon blijven proberen, dan kom je er over een jaar of tien wel, ha, ha, ha."
Klootzak, dacht ik, jou krijg ik nog wel. Toen was de les afgelopen en ik wist niet dat een einde zo fijn kon zijn. Agressieloos liep ik weer naar buiten, volledig stomgeslagen door de persoonlijkheid van deze fitnesstrainer. Ik wist niet of ik moest lachen of huilen.
maandag 6 september 2010
Vogel
Als ik weg wil
word ik soms een vogel
dan ga ik op mijn tenen staan
En vlieg ik heel ver hier vandaan
Over de huizen en het bos
Op eigen wieken helemaal los
over puntige bergen en de diepe zee
als je wil dan mag je mee
Voel de wind langs je oren
voel de wind langs je haar
hij blaast
alle gedachten uit je hoofd
Anders word je veel te zwaar
Theo Olthuis uit "Een lampje van de nacht"
word ik soms een vogel
dan ga ik op mijn tenen staan
En vlieg ik heel ver hier vandaan
Over de huizen en het bos
Op eigen wieken helemaal los
over puntige bergen en de diepe zee
als je wil dan mag je mee
Voel de wind langs je oren
voel de wind langs je haar
hij blaast
alle gedachten uit je hoofd
Anders word je veel te zwaar
Theo Olthuis uit "Een lampje van de nacht"
zondag 5 september 2010
vrijdag 3 september 2010
Laptop
Le presento il mio nuovo laptop! Mijn laatste aanwinst, de Dell Studio met mini-mouse van de Action ad € 3,75, vandaag als kadootje van een collega gekregen. Mijn wizzkid collega heeft hem voor mij uitgezocht, dus er zal wel allemaal snel spul inzitten. Hij heeft me verzekerd dat ik de komende vier jaar up to date ben met de processor! Vraag me niet welke erin zit, want dat weet ik niet.
woensdag 1 september 2010
Nessun Dorma
Anitaatje begon haar weblog te missen. Facebook kon de leegte niet vullen. Te weinig ruimte voor tekst en verhaal. Dingen die Anitaatje met de buitenwereld wil delen, bleven naar haar mening digitaal onderbelicht. Zo is Anitaatje naar de opera in de Veronese Arena geweest, Turandot, om precies te zijn. Geen verstand van opera, maar de aria Nessun Dorma werd door de italianen aldaar mooi gevonden. Zo mooi, dat toen ze in haar gebrekkige italiaans een oud stel achter haar er naar vroeg, de vrouw de gehele aria voor haar begon te "spitten". Rappen was het natuurlijk niet, het werd met passie voorgedragen. Die passie maakte Anitaatje nieuwsgierig en daarom zocht ze later de exacte betekenis uit, waarvan verslag. De opera gaat over een Chinese prinses, Turandot, en een Perzische prins, Calaf. De prinses is verbitterd (shit uit het verleden) en daarom moet elke man die haar wil drie raadsels raden. Dat lukt steeds niet en daarom onthoofdt ze ze maar. Calaf raadt de raadsels in één keer en mag dus met haar trouwen. Maar de prins wil echte liefde en daarom presenteert hij zijn eigen raadsel: als ze voor zonsopgang zijn naam raadt, mag zij hem onthoofden. Turandot vaardigt een decreet uit dat iedereen die haar niet helpt zal sterven. Calaf is niet onder de indruk van de kille razernij van de prinses en houdt vast aan zijn plan. Voor zonsopgang zal hij haar liefde winnen en bij het vallen van de nacht zingt Calaf de aria "Nessun Dorma". En omdat de techniek voor niets staat vandaag de dag, een filmpje van de familie Poiesz die kennelijk een maandje eerder dan ik dezelfde opera bezocht:
Abonneren op:
Posts (Atom)