Ik lees mijn agenda en bekijk wat voor afspraken ik heb vandaag. Hero staat met beide benen wijd, heup tegen de muur geleund met zijn neus door de lamellen naar buiten te staren. Het zonlicht omlijnt de contouren van zijn lange gezicht, mond half open. Vandaag eerder had ik vanuit het niets in de voorbijgang een compliment van hem ontvangen.
"Wat zie je er mooi uit, met je haar en zo." Met zijn handen beeldde hij mijn haar uit.
"Dank je wel Hero."
Nu staart hij naar buiten. Soms is hij druk bezig. Dan krioelt hij als een muis langs de muren om de plinten af te nemen. Ik vraag me af wat er nu in dat hoofd omgaat.
"Geniet je lekker van de zon? Heb je dit weekend iets leuks gedaan?"
"Ben naar Utrecht geweest voor mijn hobby. Star Wars poppetjes. Zevenentwintig heb ik er gekocht. Thuis heb ik er veel meer, honderdzevenenvijftig. Niet van die nieuwe, maar van die uit jaren tachtig en ook een paar uit de jaren negentig. Dit stop ik dan in van die jodenkoekenbussen. Weet je wel. Dat moet. Anders past het niet in mijn huis. Mijn huis is erg klein."
Terwijl hij spreekt, blijft hij rondjes om mijn bureau eenheid lopen. Ik word er een beetje duizelig van.
"Maar mijn begeleider heeft een huis in Frankrijk gekocht. Weet je wel als tweede huis. Echt maar vijfentwintigduizend euro. Of in Duitsland. Ik ken ook iemand die een huis in Duitsland heeft gekocht. Maar die had dan ook een goede baan bij de bank. Een groot huis. Is dat niet wat voor jou? Waar wil je, Frankrijk? Duitsland?"
"Ik ben bang dat ik eerst nog even goed moet doorwerken, voordat ik dat bij elkaar heb gespaard."
"Oké."
Met ferme pas loopt hij in een rechte lijn de afdeling af.
