Star Wars

Ik lees mijn agenda en bekijk wat voor afspraken ik heb vandaag. Hero staat met beide benen wijd, heup tegen de muur geleund met zijn neus door de lamellen naar buiten te staren. Het zonlicht omlijnt de contouren van zijn lange gezicht, mond half open. Vandaag eerder had ik vanuit het niets in de voorbijgang een compliment van hem ontvangen.
"Wat zie je er mooi uit, met je haar en zo." Met zijn handen beeldde hij mijn haar uit.
"Dank je wel Hero."
Nu staart hij naar buiten. Soms is hij druk bezig. Dan krioelt hij als een muis langs de muren om de plinten af te nemen. Ik vraag me af wat er nu in dat hoofd omgaat.
"Geniet je lekker van de zon? Heb je dit weekend iets leuks gedaan?"
"Ben naar Utrecht geweest voor mijn hobby. Star Wars poppetjes. Zevenentwintig heb ik er gekocht. Thuis heb ik er veel meer, honderdzevenenvijftig. Niet van die nieuwe, maar van die uit jaren tachtig en ook een paar uit de jaren negentig. Dit stop ik dan in van die jodenkoekenbussen. Weet je wel. Dat moet. Anders past het niet in mijn huis. Mijn huis is erg klein."
Terwijl hij spreekt, blijft hij rondjes om mijn bureau eenheid lopen. Ik word er een beetje duizelig van.
"Maar mijn begeleider heeft een huis in Frankrijk gekocht. Weet je wel als tweede huis. Echt maar vijfentwintigduizend euro. Of in Duitsland. Ik ken ook iemand die een huis in Duitsland heeft gekocht. Maar die had dan ook een goede baan bij de bank. Een groot huis. Is dat niet wat voor jou? Waar wil je, Frankrijk? Duitsland?"
"Ik ben bang dat ik eerst nog even goed moet doorwerken, voordat ik dat bij elkaar heb gespaard."
"Oké."
Met ferme pas loopt hij in een rechte lijn de afdeling af.

Rupsje Nooitgenoeg

Ik kom binnen op mijn afdeling. De afdeling is helemaal leeg. De rust en stilte valt als een warme deken om me heen. Ik zetel me in mijn blauwe bureaustoel. Ik merk dat hij verzet is door iemand die op mijn plek geflext heeft. Ik friemel wat aan de knopjes onder de zitting om de rugleuning op de juiste plek te krijgen. Dan komt Hero binnen.
"Hoi, Hero, leuk dat je er vandaag bent!" roep ik met mijn hoofd gebogen onder mijn stoel.
Hero maakt elke dag bij ons schoon. Bij de aanbesteding van onze dagelijkse schoonmaakdienst is een verplichte opgave "social return" opgenomen. Sindsdien zit ik met schoonmakers met een psychiatrisch verleden die om mij heen beginnen te stofzuigen op het moment dat ik een projectontwikkelaar aan de lijn hebt, die een paar pijnpunten uit een realisatieovereenkomst met een waarde van 5 miljoen wil bespreken. Op mijn voortgangsformulier bij de vraag: "Bent u in staat om flexibel met veranderingen binnen de organisatie om te gaan?" heb ik dan ook stellig "ja" ingevuld.
"Dag, dag, Prinses!"
Dan stopt hij even met zijn werk. Hij vouwt zijn armen over elkaar en kijkt mij indringend aan.
"Heb ik jou eigenlijk al een goed nieuw jaar gewenst?"
"Nee, Hero, maar bedankt. Maar mijn dag is nu alweer goed, want nu ben ik een prinses en dat heb ik altijd al een keertje willen zijn."
Nu komt het. Ik weet nog niet precies wat, maar dat er iets komt, valt met honderd procent zekerheid te zeggen. Het is vrijdagochtend, er is geen kip en ik heb tijd.
"Ja, ja, eerst dochter zijn van een minister in een illegaal regime, dan meteen al een baan krijgen bij de Deutsche Bank, en niet zomaar een baan, maar wel mooi even een geweldige toppositie. En dan gewoon een prins tegen het lijf lopen en een beetje miljardair worden. Mooi optrekje in Wassenaar. Elke dag leuke designerkleertjes uitzoeken. Dan ook nog allemaal kinderen krijgen die ook nog allemaal prinsesjes zijn en waarvan één ook nog eens als haar vader is afgetreden een verschrikkelijke weledele majesteit wordt. Ja die is wel meteen met haar neus in de boter gevallen. Wat ruik ik? Heb jij een luchtje op?"
"Nee, ik ben met toetsenbord even aan het afnemen met een hygienisch doekje. Je ruikt de alcohol."
"En dan is ze ook nog eens harstikke aardig, Hero!"
Hero schudt afkeurend met zijn hoofd.
"Nee, dan vind ik die andere twee prinsen veel leuker."
"Ah, die ene van Leontien"
"Nou, pin me niet vast op hun namen, maar die andere twee met hun vrouwen, die zijn veel leuker."
"En Maxima vind je dus niet leuk."
Hij schudt langzaam zijn hoofd terwijl hij een synthetische pluim tussen de radiator naast mijn bureau steekt.
"Nee. Maxima is wat mij betreft een beetje teveel een Rupsje Nooitgenoeg."
Met ongelijke tred sloft hij met zijn lange stelten en grote voeten naar de volgende kamer.
"Bedankt hé, Hero."
"Geen dank, Prinses" roept hij me na vanuit de andere kamer.