Pasta Dingetjes

Ik bracht de laatste lepel van het calorierijke chocoladegoedje naar mijn mond, ter afsluiting van een door de kok gemaakte drie gangen diner. De kok nam een slok wijn en keek in het kookboek dat ik van Laurens had gekregen. Hij wees op een foto waar een omaatje met een stokje pastadingetjes zat te drukken.

"Deze foto is erg goed. Die mevrouw zou je zomaar tegen kunnen komen als je een italiaans dorp bezoekt."

Hij keek nog even naar de foto. De gedachte aan het omaatje bezorgde hem een lach op zijn gezicht. 

"Ik ben erg blij met de kookboeken die ik van Laurens heb gekregen. Ze zijn heel goed en geven me veel inspiratie."

"Ja, want die kookboeken die ze had.....". Laurens keek me aan. Ik wist dat ergens op deze avond we op dit punt zouden belanden. Ik doorboorde hem met mijn - begin er nou niet weer over- blik. Maar posities dienden te worden uitgespeeld om eens en voor altijd helder te worden beklonken. Er heerste een koele stilte tussen ons. De tune van "The good, the bad and the Ugly" ontsproot in mijn hoofd. Ik dacht dat Laurens hem ook hoorde. Hij fluit hem wel eens.
"Nu niet wegkijken" fluisterde ik tegen mezelf "anders denkt ie misschien dat ik niet serieus ben".
Maar uit zijn blik van staal merkte ik wel degelijk een zekere indringendheid op. Sterker nog, hij beantwoordde mijn priemende blik met een vuile glimlach rond zijn lippen en de keuze was gemaakt. Hij liep naar mijn boekenkast. Geen genade dit keer, niet voor de kok.

"Ja, want toen ik Anitaatje ontmoette, gebruikte ze DEZE!" Alsof er oneerbare voorstellingen met kinderen in afgebeeld waren, gaf hij mijn oude kookboek aan de kok. 

"Lees maar eens even door," stelde hij de kok voor en keek daarbij genoegzaam naar mij. Vol spanning wachtten Laurens en ik de reactie van de kok af. De kok bladerde door het boekje. Daarbij keek hij zo nu en dan over de rand van het versleten ding. De kok begaf zich op glad relationeel ijs en hij wist het.

"Rigatoni met tomatensaus kan nog wel, maar rucola erbij?" Hij probeerde zich fatsoenlijk te houden, maar Laurens bevestigde wat zij beiden al leken te weten. 

"Ahhem, bijzonder hé." Het verbond was gesloten en ik was de verliezer.
"Heb ik dat nou, zit ik hier dan met twee van die idiote spaghettivreters," mokte ik in mezelf. Ze verstonden het niet, maar dat leek hen niet te deren.

"En dat op de voorpagina? Dat is wel lef zeg." Laurens knikte instemmend. Eindelijk iemand die hem leek te begrijpen. 

"Begrijp je dat nou?" vroeg hij de kok. "Zit daar dus waarschijnlijk een redacteur, die denkt te weten wat italiaans eten is en denkt dus, dit plaatje kan wel even op de voorkant. Dat geloof je toch niet?"

"Nee, niet echt," antwoordde de kok.

"Kijk hier, verse pasta en de pasta is niet eens geel!" De kok barste in lachen uit.

"Dat is nog maar het begin! Moet je hier eens kijken!" 

Beiden vermaakten zich prima met mijn oude kookboekje. Ik ging de tafel maar afruimen. Hier viel niets meer tegenin te brengen. 

Proefkeuken

Tegenwoordig is mijn keuken een proeflaboratorium waar allerlei chemische proefjes worden gedaan.